Βιώνουμε μία εποχή με τόση ανασφάλεια και αβεβαιότητα που η δική μας γενιά δεν έχει ξαναδεί. Διανύουμε μία περίοδο με έντονο το συναίσθημα της ανησυχίας για το τι φέρνει το αύριο και φυσικά με διάσπαρτο το αίσθημα του φόβου. Κι ο φόβος όταν ξυπνάει, τα συμπαρασέρνει όλα. 

Με αφετηρία τον φόβο του θανάτου, που είναι βαθιά ριζωμένος μέσα μας, έρχονται και αναπαράγονται χιλιάδες σκέψεις γύρω από την πιθανότητα της αποτυχίας. Ερχόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι σε ένα - πολύ συχνά – όχι συνειδητό επίπεδο, με τον φόβο της αποτυχίας!
Αυτός ο φόβος στην ουσία είναι που έχει φωλιάσει αυτή την στιγμή στο μυαλουδάκι και στην ψυχή όλου του κόσμου και έχει αρχίσει να μεγαλώνει μέσα από τις ειδήσεις αλλά και όλες τις καθημερινές προσλαμβάνουσές μας...  
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε ώστε να ξεπεράσουμε τον φόβο της αποτυχίας? 

Ας δούμε καταρχάς τι είναι στην πραγματικότητα "ο φόβος της αποτυχίας". 
Σε αυτό το σημείο, είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι αυτό που ονομάζουμε "φόβο της αποτυχίας" είναι στην ουσία η δική μας αρνητική σκέψη και αντίδραση, η δική μας ερμηνεία δλδ, στο τι μπορεί να πάει στραβά και να μην έχουν τα πλάνα μας την έκβαση που θέλουμε.
Είναι και αυτό όμως μία οπτική, άρα αλλάζει!
Αυτό που θέλω να πω, είναι ότι αυτό που πρέπει να συλλογιστεί ο καθένας μας είναι αν υπάρχει πραγματικά αποτυχία ή αν είναι ένα μάθημα ή ένα βήμα ή μία προσπάθεια ακόμα, η οποία στην ουσία, οδηγεί ακόμα πιο κοντά στην επιτυχία. 

Ένα από τα πιο διαφωτιστικά παραδείγματα αυτού, είναι του Thomas Edison με τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Όταν ο Edison ρωτήθηκε πώς νιώθει για τις σχεδόν 10.000 αποτυχίες του, ο εφευρέτης απάντησε πώς δεν απέτυχε 10.000 φορές αλλά πώς για να δημιουργηθεί ο λαμπτήρας χρειάστηκαν 9.999 βήματα/9.999 προσπάθειες! Αυτή είναι η σωστή οπτική.
Με αυτό το σκεπτικό μπορούμε να ξεφύγουμε από τον φόβο της αποτυχίας και να λειτουργήσουμε με πολύ λιγότερο άγχος.
Μπορούμε, επίσης, να συλλογιστούμε, το λαμπρό παράδειγμα της Joan Rowling.
Τι θα είχε συμβεί αν μετά από εκείνο το ...βαρύγδουπο "όχι" του πρώτου εκδοτικού οίκου που υπέβαλλε το βιβλίο της προς έκδοση, σκεφτόταν ότι απέτυχε?  Εκείνη, όμως, συνέχισε - ήταν απλά άλλο ένα βήμα προς την έκδοση του βιβλίου της, σκέφτηκε, να λάβει όλες αυτές τις δεκάδες απορρίψεις. Συνέχισε! ...και όλοι γνωρίζουμε την τεράστια επιτυχία με την οποία στέφθηκε το βιβλίο της με ήρωα τον αγαπημένο μας πλέον Χάρυ Πόττερ! 

Και με το παραδειγμα της η Joan Rowling μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε  ...αλλιώς και τον άλλο φόβο που ανακύπτει και που (-δυστυχώς) πάει χέρι-χέρι με τον φόβο της αποτυχίας και δεν είναι άλλος από "τον φόβο της απόρριψης". 

Ας δούμε λοιπόν εν συντομία, πώς ξεπερνάμε τον φόβο της απόρριψης. 
Ο πιο ασφαλής τρόπος να ξεπεραστεί ο φόβος της απόρριψης, είναι όντως να αντιμετωπιστεί. Και τι εννοώ με αυτό – είναι να τον δούμε κατάματα. 
Ο φόβος της απόρριψης ξεκινάει από τα πολύ νεαρά μας χρόνια.
Η έλλειψη αποδοχής ή αγάπης εκλαμβάνεται ως απόρριψη από το παιδί που στη συνέχεια τρομάζει και αγχώνεται στην ιδέα να μην επικροτήσουν ή επιδοκιμάσουν οι άλλοι την απόδοσή του, την συμπεριφορά του κλπ
Τι ακριβώς μας τρομάζει όμως, η γνώμη ποιού?
Και τι θα γίνει αν δεν μας επιδοκιμάσουν?  

Πολύ συχνά η μαγική και – μη γελάσετε – επιστημονική ερώτηση "ε και?", είναι αρκετή για να βάλει την διάθεσή μας σε μία άλλη διάσταση. 
Ε καί? Τι πειράζει αν δεν χαίρετε ο φίλος σου με αυτό?
Ε και? Τι πειράζει αν η μητέρα σου διαφωνεί με κάτι?
Ε και? Τι πειράζει αν μία συνάδελφος δεν συμφωνεί?
Ε και? Τι θα συμβεί δηλαδή?...
ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΟ! Αξίζει τόσο άγχος, ανάλυση και ανησυχία για το αν κάνετε το σωστό ή όχι? Ή μήπως με αρκετή ηρεμία και αρκετή δράση, είστε κι εσείς καλύτερα και όλοι οι άλλοι επίσης μια χαρά, μιας και θα σας βλέπουν να ....μεγαλουργείτε!?!?!?!... 

Κλείνοντας θα σας πω δύο λέξεις που χρησιμοποιώ, παρμένες από τα παραμύθια και την αλήθεια τους, που για μένα καθορίζουν μία υπέροχη στάση ζωής – την καλύτερη που θα μπορούσε να έχει κανείς και ειδικά αυτό τον καιρό.
Ποιες είναι?  
"ΘΑΡΡΟΣ & ΚΑΛΟΣΥΝΗ"  

Αν λειτουργούμε στη ζωή, με θάρρος και καλοσύνη, όλα θα πάνε καλά στο τέλος, αν τώρα δεν είναι καλά / δεν είναι το τέλος...


Με πολλή αγάπη & εκτίμηση
Έλενα Αλεβιζοπούλου