Σε ένα απομακρυσμένο ορεινό χωριό της Ρωσίας ζούσε κάποτε, πριν από αρκετά χρόνια, ένας μικρός σκοπευτής. Από τότε που θυμόταν τον εαυτό του ήθελε να γίνει άριστος, μοναδικός και αποτελεσματικός στους στόχους του. Λάτρευε το μικρό, παλιό, οικογενειακό όπλο του, που χρησιμοποιούσε μόνο για να εξασκείται, και φρόντιζε με φοβερή επιμέλεια. Πολύ συχνά, όμως, δεν ήτανε ικανοποιημένος με τα αποτελέσματα των βολών του και στενοχωριόταν. Αντιδρούσε, εκνευριζόταν και απογοητευόταν.

Ο δάσκαλός του τον παρακολουθούσε και τον επανέφερε στην τάξη. Κάποια στιγμή, όμως, που τα ξεσπάσματα του μικρού είχαν γίνει συχνά και έντονα και οι ερωτήσεις του αγωνιώδεις για το πώς θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ καλός σκοπευτής, ο δάσκαλος του είπε: «Σταμάτα για λίγο την προπόνηση, περιπλανήσου στο δάσος και αν καταφέρεις να γυρίσεις πίσω με το νύχι μιας αρκούδας, τότε να είσαι σίγουρος πως μπορείς να γίνεις ένας μεγάλος σκοπευτής».

Ο μικρός θεώρησε την απάντηση του δασκάλου μια τεράστια δικαιολογία στην προσπάθειά του να τον διώξει από τα μαθήματά του, αφού δεν πίστευε στις ικανότητές του και φυσικά, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να πιάσει μια τεράστια αρκούδα και να της αποσπάσει το νύχι.

Πραγματικά απογοητευμένος και μην έχοντας τι άλλο να κάνει, ο μικρός έφυγε για το δάσος.

Μετά από μερικές ώρες περιπλάνησης έπεσε πάνω στην πρώτη του αρκούδα. Μεγάλη και επιβλητική. Ο φόβος τον είχε παραλύσει και δεν έκανε απολύτως τίποτα. Απλά κάθισε σχεδόν χωρίς ν' ανασαίνει και την παρατηρούσε. Κάποια στιγμή, η αρκούδα απομακρύνθηκε. Την άλλη μέρα, πάλι τα ίδια. Ο μικρός στάθηκε στο ίδιο σημείο και περίμενε την αρκούδα. Πράγματι, μετά από λίγο η αρκούδα φάνηκε. Η τακτική ίδια. Την παρατηρούσε από μακριά και τίποτε άλλο. Πέρασε έτσι σχεδόν ένας μήνας. Ο μικρός είχε αρχίσει να συνηθίζει την αρκούδα χωρίς να τρομάζει, και η αρκούδα εκείνον. Αυτό του έδωσε δύναμη και άρχισε σιγά σιγά να την πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Κάθε μέρα και λίγο περισσότερο. Έτσι πέρασε άλλος ένας μήνας και κάποια στιγμή βρέθηκε τόσο κοντά της, που μπορούσε να την ταΐζει από το χέρι του φύλλα, καρπούς και μέλι, χωρίς καν να την αγγίζει. Ο μικρός έψαχνε κάθε μέρα την αρκούδα κι η αρκούδα εκείνον. Άλλος ένας μήνας είχε περάσει και τώρα είχε φτάσει η εμπιστοσύνη τους σε τέτοιο σημείο, που με μια βούρτσα της έτριβε το τρίχωμα και της άρεσε. Προσεκτικά κάθε μέρα και με πολλή αγάπη. Μια παράξενη φιλία είχε αρχίσει να γεννιέται. Στο μυαλό του μικρού δεν υπήρχε τίποτα άλλο πέρα από τις συναντήσεις του με την τεράστια φίλη του. Κάθε μέρα, την ίδια ώρα, ήρεμα και με τον ίδιο τρόπο.

Μια μέρα, έξι μήνες σχεδόν μετά την πρώτη τους συνάντηση, ο μικρός παρατήρησε πως το πόδι της αρκούδας ήταν ελαφρά πληγωμένο και ένα νύχι της κρεμόταν σχεδόν κομμένο. Τότε, με τεράστια προσοχή πήρε το πόδι της στα χέρια του και με προσεκτικές κινήσεις χωρίς να την πονέσει έκοψε το νύχι της, προσφέροντάς της ανακούφιση. Στιγμιαία έφερε στο μυαλό του τον δάσκαλό του. Είχε περάσει τόσος καιρός και ο ίδιος, αν και απορροφημένος απόλυτα στη νέα του απίστευτη καθημερινότητα, δεν είχε βγάλει στιγμή από το μυαλό του την αιτία της περιπέτειάς του. Πήρε λοιπόν τον δρόμο και έφτασε όσο πιο γρήγορα κοντά στον δάσκαλό του. Περήφανος του έδειξε το νύχι της αρκούδας και επιτέλους ζήτησε να μάθει τι σχέση μπορρεί να είχε αυτό με τη σκοπευτική του εξέλιξη, και αν θα μπορούσε τελικά να τα καταφέρει.

Και τότε ο δάσκαλός του τον κοίταξε ευθεία στα μάτια σαν ίσος προς ίσον, και του είπε: «Είναι δυνατόν ακόμα να αμφιβάλλεις; Αφιέρωσες μισό χρόνο από τη ζωή σου σε κάτι που δεν ήξερες καν τι μπορούσε να σημαίνει, σε κάτι άγνωστο και επικίνδυνο. Να θυμάσαι πως είσαι ικανός να κάνεις τα πάντα στη ζωή σου, αρκεί να θέλεις και να πιστεύεις. Στη ζωή δεν χρειάζεται να περπατάς στη σκιά κανενός. Η μεγαλύτερη αγάπη και πίστη είναι η αγάπη και η πίστη στον εαυτό μας. Η επιμονή και η υπομονή σου σε αντάμειψαν. Αυτά είναι τα πιο ευθύβολα και αποτελεσματικά όπλα σου. Μην το ξεχάσεις ποτέ, ακόμα και αν τα πράγματα προς στιγμή δεν πηγαίνουν, όπως τα έχεις σχεδιάσει. Και να πιστεύεις πως υπάρχει πάντα ένα δώρο γι'αυτούς που μπορούν να περιμένουν και να ονειρεύονται και να θυμάσαι σε όλη σου τη ζωή, πως κάτω από το χιόνι σχεδόν πάντα βρίσκεται ένας σπόρος, που την άνοιξη με το φως του ήλιου θα γίνει ένα τριαντάφυλλο».

Λαϊκό κορεάτικο παραμύθι

Πηγή: το βιβλίο "ΟΙ ΚΟΡΥΦΕΣ ΜΕΣΑ ΜΑΣ" του Νίκου Μιχαλόπουλου